”Ik heb destijds bij Trubendorffer gesolliciteerd omdat de werkwijze mij zeer aanspreekt. Binnen de behandeling is er naar mijn idee ook aandacht voor zingeving; hoe kijkt cliënt naar zijn/haar leven, wat vindt hij/ zij belangrijk, waar gelooft iemand in, wat geeft iemand hoop. Bij Trubendorffer ervaar ik meer aandacht voor de mens in zijn totaliteit. Dit komt ook tot uiting in de persoonlijke benaderingswijze en de band die je vanaf het begin met iemand opbouwt. Deze aandacht voor de mens in al zijn facetten zie ik ook terug in het 12-stappenmodel en de wijze waarop hieraan wordt gewerkt in de zelfhulpgroepen. Stap voor stap wordt stilgestaan bij ieder aspect, waaronder ook iemands wereld- en mensbeeld, waar iemand in gelooft en welke plaats iemand inneemt binnen het grotere geheel. Door te delen met anderen kunnen mensen ervaren dat ze niet alleen zijn, dat er begrip is voor waar zij mee worstelen en ook dat zij deel uitmaken van een groter geheel. Hierdoor kan (opnieuw) een gevoel van verbinding ontstaan met anderen. Juist dit gevoel van verbinding is m.i. heel belangrijk. Als mensen niet langer het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan en zich minder schamen, kunnen ze beter werken aan hun herstel.
De intensiteit van onze behandeling vind ik heel belangrijk. De 80 minuten gesprekken en daarnaast Ehealth, middels Zoom, mail, telefoon. Alleen op deze wijze is het volgens mij mogelijk echt contact met iemand aan te gaan en te onderhouden, feedback te geven en iemand te ondersteunen in zijn proces. Van cliënt wordt veel inzet en betrokkenheid gevraagd, maar tegelijkertijd vraagt dit dezelfde inzet en betrokkenheid van de behandelaar. Wanneer ik dit niet voel, kan ik ook mijn werk niet goed doen en is het voor mijn gevoel minder waardevol. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat cliënten het voelen wanneer je vanuit je hart betrokken bent en dat dit een belangrijke factor is in het herstelproces.
Mijn ervaring is dat cliënten zich prettig voelen in de groepsbijeenkomsten. Ik zie het in de eerste plaats als een veilige plek waar cliënten kunnen oefenen met hetgeen ze vaak zo moeilijk vinden. Thema’s als; erbij horen, afwijzing, (niet) gehoord en/of gezien worden, hechting, eigenwaarde, spelen allemaal onderliggend een rol in het aangaan van dit proces. Wanneer mensen hun plekje vinden binnen een groep, hun gevoelens gaan delen en daar feedback op krijgen en er ‘gewoon mogen zijn , met al hun goede en minder leuke eigenschappen’ is dit naar mijn idee van onschatbare waarde . Cliënten kunnen elkaar een belangrijke spiegel voorhouden. Daarnaast kunnen cliënten zich opnieuw verbonden gaan voelen met anderen en ervaren dat ze niet alleen zijn. Daarbij ondersteund door aanwezige behandelaar.
Totale abstinentie tenslotte past bij het streven naar zoveel mogelijk bewustzijn. Om weer volledig te kunnen gaan voelen, zowel fysiek als mentaal, zonder jezelf hiervoor af te sluiten uit angst voor pijn en verdriet. Alleen zonder middelen of dwangmatig (vermijdend) gedrag, kunnen mensen zich bewust worden van de onderliggende mechanismen van hun verslaving. Van hun eigen pijn en die van anderen. Van datgene waarvoor ze willen vluchten. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen hier bang voor zijn. Maar juist daarom ben je er als behandelaar, om cliënt hier stap voor stap in te ondersteunen en begeleiden. Mede daarom is het belangrijk om naar groepen en meetings te gaan. Hoe meer mensen cliënt hierin kunnen steunen hoe beter. Wanneer cliënt ‘valt’, moet hij/zij ‘opgevangen’ kunnen worden. Net zolang tot iemand op eigen benen kan staan. Een sponsor kan hierin ook heel waardevol zijn, juist omdat diegene hetzelfde heeft doorgemaakt. De spiegel die een sponsor voor kan houden is immers anders dan die van een behandelaar.”